طبق قانون تجارت برات نوشته ای است که به موجب آن شخصی که برات دهنده یا محیل خوانده می شود معمولا به یکی از بدهکاران خود برات گیر، محال علیه دستور می دهد تا مبلغ معینی را در موعد یا سررسید معین در وجه شخص ثالثی که دارنده برات، محال له نامگذاری شده،یا به حواله کرد او پرداخت نماید. 

تفاوت برات با چک در اینست که چک یک نوع تعهد شخصی از حساب موجود شخص نزد بانک است در صورتیکه برات  تعهد بانک به ذینفع است. برات از لحاظ نقد شوندگی به دو نوع برات وعده دار و برات دیداری  تقسیم می شود. برات وعده دار برای تاریخ سررسید مشخصی نزد بانک قابلیت نقد شوندگی دارد و برات دیداری به مفهوم امکان نقد شوندگی به محض رویت می باشد.

برات در گذشته وسیله ای جهت انتقال طلب بین بازرگانان بوده ‌است. به این ترتیب که وقتی شخصی طلبی از دیگری داشته که هنوز موعد پرداخت آن فرا نرسیده، با انتقال طلب خود به شخصی دیگر امکان یک معامله نسیه را برای خود فراهم می‌گرده و در یک نوبت جابجایی پول صرفه‌جویی می‌کرده است. یا شخص برای جلوگیری از خطرات حمل و نقل پول در سفرهای  طولانی پول خود را به شخص دیگری پرداخته و همان مبلغ را از همکار یا دوست آن شخص در شهر مقصد دریافت می‌کرده‌است. اما امروزه با تحول در روش‌های جابجایی پول اهداف صدور برات تغییر کرده و صدور برات لزوما به معنای انتقال طلب نیست.

نکته: برات و حواله معمولا به یک معنا به کار برده می شود.